کتاب تدقیقی است در ذات برزخی آدمی که افسانة انسان کامل را سرابی بیش ندانسته به شکاف و انفکاکی میپردازد که اقضیای محتوم وجود آدمی است. سپس انواع  روانشناسی‌های من (Ego) و خویشتن خویش (Self) را در سالهای 1970 مورد مداقّه قرار میدهد تا اساس سست و جزمی آنها را بلحاظ ذات منقسم انسان (ژک لَکان) برملا سازد. بدین گونه است که ناملایمات نفسانی را، اعمّ از نِورُوز و پسیکُوز، متّکی بر اختفاء و فرار فرد در مواجه با برزخ باطنی خود دانسته بدرستی نشان میدهد چگونه حیث خیالی ممکن است بر ساحت ترمیزی (Symbolics) آدمیان سایه افکنده موجبات درد و رنج نفسانی آنان را فراهم آورد. در ادامه، کتاب به یکی از موضوعات اصلی روانشناسی‌های فوق نظر میکند تا پایه‌های لازم را جهت درک‌وفهم پدیدار همزاد بدست دهد. آخرین بخش به اساطیر بعنوان یکی از بارزترین مظاهر برزخ انسان‌ اختصاص دارد و نسبت و رابطة آدمیان را بلحاظ سرنوشت مدّ نظر قرار میدهد.